VOYAGER

Voyager, twelve points! Van enkele landen kreeg de Australische band het maximum van de punten tijdens het Eurovisiesongfestival, wat resulteerde in een verdienstelijke plaats in de top 10 met het aanstekelijke ‘Promise’. Maar vergis je niet, op dit album vergasten de heren ons opnieuw op een heerlijk potje melodieuze progressieve metal, waarbij de gitaren vaak stevig uit de hoek komen en er af en toe een growl te horen is. De muziek vindt vooral door de keyboards zijn inspiratie in de AOR van de jaren 80, maar wordt opgesmukt met progressieve en metalinvloeden. Hierdoor klinkt het heel eigentijds. Een song als ‘Prince Of Fire’ start melodieus, maar de djenty gitaren en de growls jagen het tempo daarna de hoogte in. De prachtige stem van de charismatische zanger doet bij momenten denken aan Einar Solberg, maar ook muzikaal hoor je flarden van Leprous voorbijkomen. In ‘Submarine’ herken je dan weer die eigenzinnigheid, die je ook aan Devin Townsend kan toeschrijven. Voor al dat moois heeft men enkel songs nodig, waarvan de duur varieert tussen 3 en 5 minuten. Uiteraard zal de doortocht op de grootste liedjeswedstrijd hen geen windeieren leggen bij hun tournee in het najaar en men kan enkel hopen dat dit een boost kan geven. Of is dit nu wishful thinking?