UNEARTH

Is het na zo’n 25 jaar nog mogelijk om een interessant album uit te brengen? Met dit album gaat Unearth die uitdaging aan. Als een van de grondleggers van de metalcore was de mix van hardcore en metal begin jaren 2000 nog onderscheidend. Met zoveel andere bands die in hun kielzog volgden, bestaat natuurlijk het risico dat men deze heren uit Boston zal zien als gewoon weer een van de velen in het genre. Een volger, in plaats van een trendsetter. Nu is dit wel even een ander type metalcore dan dat we over het algemeen tegenwoordig horen. Hier geen elektronische invloeden of clean gezongen refreintjes, los van wat momentjes op het titelnummer en ‘Mother Betrayal’ en ‘Into The Abyss’. Deze band heeft altijd meer aan de metal- dan de hardcorekant gezeten van de metalcore en dit album is geen uitzondering. Lompe, staccato Neanderthalerriffs gaan moeiteloos over in snelle melodeath en thrash-gitaarloopjes. Ondanks deze melodische aspecten zijn de nummers ook gewoon verdomd heavy en zullen ze live het publiek zeker in beweging krijgen. Er zijn meer dan genoeg verpletterende breakdowns en circlepitmomentjes te horen op nummers als ‘Eradicator’ en ‘Invictus’. Kortom, Unearth doet gewoon weer waar ze goed in zijn.