GLAM SLAM FEST: drie dagen lang heerlijk dampen en stampen

Met het GLAM SLAM FEST hadden Gianni Riga en Nick Sourbron met de hulp van Primo Bonali een heus glam, sleaze en melodic rock festival in ons eigen Belgenland op poten gezet. Drie dagen lang was het in De Dreef een komen en gaan van het beste wat de melodieuze scene ons vandaag te bieden heeft.

Tekst en foto’s: Rik Bauters

EXPERIENCED?!?

De band die het feest op gang moest trekken, was het Belgische EXPERIENCED?!? (7). Deze kerels onder leiding van zanger Wim D’Hondt brengen ons bad boys rock-‘n-roll die je moet aanzien als een mengeling van vroege Guns N’ Roses en Velvet Revolver. Het vette, sleazy gitaarwerk en dito uiterlijk van gitarist Kim D’hondt maakt die vergelijking nog sterker. De jongens halen alle truken uit de doos, maar opboxen tegen het vroege uur - de meeste mensen moeten de vrijdag nog werken - en de daaruit voortvloeiende lage opkomst, is een helse opdracht. Maar een vette uitvoering van Motorhead’s ‘Ace Of Spades’ brengt het publiek toch in beweging. ‘The Devil In Me’ is op het lijf geschreven van frontman Wim, want de man is op het podium het figuurlijke ‘duiveltje in de doos’.

SPEED STROKE

SPEED STROKE (7,5) is afkomstig uit Italië en heeft drie albums uitgebracht sinds 2013. Ze brengen sleaze met raakpunten met Crazy Lixx (vooral tijdens ‘Scene Of The Crime’ – titelnummer van hun jongste album) en Hardcore Superstar. Zanger Jack steelt de show met zijn rauwe strot en opmerkelijke make-up. Hij beschikt blijkbaar over een tomeloze energie, want hij benut elke vierkante centimeter van het podium. Het snelle ‘Soul Punx’ oogst veel reactie en de semi-ballade ‘No Love’ laat een andere zijde van de band horen. Ondertussen begint de zaal wat te vullen en worden her en der luchtgitaren boven gehaald.

BLACKRAIN

In het midden van de line-up vinden we het kwartet BLACKRAIN (8) uit Frankrijk. Zanger Swan woont blijkbaar in Zweden en daar werd ook hun laatste album ‘Dying Breed’ opgenomen. De band vliegt er meteen in met vette riffs door één van de nieuwe singles ‘Untamed’ in pure sleaze stijl in het publiek te gooien. Wat een vette gitaarsound! En de stem van Swan is ook positief geëvolueerd. De reacties zijn geweldig en met ‘Dying Breed’ worden de achtergrondkoortjes geïntroduceerd. Dit zorgt voor een echte partysfeer tussen het publiek. We krijgen nummers uit hun volledige oeuvre te horen en het nieuwere ‘Summer Jesus’ is het uitstekende moment om het publiek mee te laten zingen. Een leuke intermezzo is de sleazy versie van Twisted Sister’s ‘We’re Not Gonna Take It’, dat natuurlijk luidkeels door het publiek wordt meegezongen. Het oudje ‘Innocent Rosie’ blijft een publiekslieveling en kan uiteraard niet ontbreken. Het door L.A. Guns geïnspireerde ‘Overloaded’ zet de finale in die passend wordt afgesloten met het pompende ‘Hellfire’. Een band die ik ongetwijfeld nog ga zien …

SISTER

De vier Zweden van SISTER (8) brengen rauwe sleaze met een knipoog naar extreme metal, vooral door de schreeuwerige zang van Jamie. Opener ‘Die With A Smile’ maakt meteen duidelijk dat we hier niet met pussies te maken hebben. De dreunende drum van Cari Crow zorgt steevast voor een krachtige beat. Daar bovenop komen de strakke en scherp gerande riffs van Phil. Tijdens ‘Sick’ is ook de inbreng van de diepe bas van Freddan Hiltomaa overduidelijk. De speciale facial paint van de boys heeft extra boost aan hun agressieve sleaze. Er komen nummers uit alle albums, maar voor mij zijn het de tracks uit ‘Hated’ die me in hoger sferen brengen. ‘The Unlucky Minority’ en vooral ‘Bullshit & Backstabbing’ zorgen voor een opborrelende agressie die ik kwijt kan door mee te springen en te roepen zoals de rest van de die-hard fans. Dikke pluim voor de band en vooral Jamie om het uiterst gevoelige en akoestische ‘Would You Love A Creature’ live te brengen. Een verademing tussen al hun woeste nummers. Afsluiter ‘Scream For Pleasure’ vormt de perfecte samenvatting van deze dampende en stampende set.

PRETTY BOY FLOYD

Hoofdact van de eerste dag is het Amerikaanse PRETTY BOY FLOYD (8,5). Hun debuutalbum ‘Leather Boyz With Electric Toyz’ leverde hen een soort van cultstatus op. Aanbeden door velen, maar ook afgebroken door anderen. Ik behoor tot de eerste club en wetende dat bandleider Steve Summers verkondigd had het volledige album te brengen, doet dat mijn adrenalinepeil in de hoogte schieten. Als de eerste klanken van het titelnummer weerklinken, wordt het publiek bijna gek. Als daarna de riff van ‘Rock and Roll (Is Gonna Set The Night On Fire)’ start, geraken de aanwezigen in een soort van glam-heaven! Het Mötley Crüe-oudje ‘Toast Of The Town’ zet de zaal inderdaad in vuur en vlam. Alle nummers op dat album zijn eigenlijk ultieme partynummers. Zo is ’48 Hours’ de perfecte meezinger en de ballade ‘I Wanna Be WIth You’ de ideale ‘tegen-mijne-gilet-trekker’ en ‘Your Mama Won’t Know’ een geschikte partyrocker. Hier wordt nogmaals het bewijs geleverd dat glam-, sleaze- en hardrockers en metalheads in het algemeen naar een concert komen om er een geweldig feest van te maken. Iedereen wordt uitgenodigd om mee te vieren, of je nu blauw, kort, lang of geen haar hebt, maakt niets uit.

NIGHT LASER

Na een welverdiende nachtrust en verrassend snelle rit naar de zaal zijn we klaar voor dag 2. Daar krijgen we al meteen te horen dat de eerste band Rebel’s End forfait heeft gegeven. Het Duitse NIGHT LASER (6,5) moet dus vroeger aantreden dan verwacht, maar de heren zijn flexibel en amper iets later dan gepland komen ze als opener op het podium. De band bracht sinds 2014 al drie volwaardige albums uit met een mengeling van sleaze met wat melodic rock en zelfs metalinvloeden. Best wel oké, vind ik, maar de nummers kennen voor mij te weinig variatie en de hoge, licht nasale stem van Benno zal bij niet iedereen in goede aarde vallen. Maar de gasten doen hun best en proberen met alle mogelijke middelen de boel op gang te trekken, maar slagen daar niet volledig in. Het ontiegelijk vroege uur kan daar ook een reden voor zijn natuurlijk!

SNAKEBITE

Eveneens uit Duitsland komt SNAKEBITE (7,5). Net als hun voorganger hebben ze drie albums op hun naam staan. Onder leiding van zanger/gitarist Dominik Wagner worden we ditmaal terug gekatapulteerd naar pakweg 1987. De heren hebben er duidelijk zin in en vooral gitarist Chris zet zijn beste poses neer om het publiek te vermaken, en slaagt daar ook in. Hun set bevat een mengeling van hun albums met enkele nieuwe composities die op hun nog te verschijnen plaat zullen staan. Het oudje ‘Princess Of Pain’ wordt met veel reactie beloond en de partyrocker ‘Road To Nowhere’ sluit hun energieke en enthousiast gebrachte set af.

RAKEL TRAXX

Het vijftal RAKEL TRAXX (7) komen uit Frankrijk uit de buurt van Marseille. Ze proberen de zon in de zaal te halen en met hun sleazy rock met invloeden van Guns N’ Roses, Mötley Crüe en Vain slagen daar redelijk goed in. Ze brengen nummers uit hun twee albums ‘Bitches Palace’ en ‘Dirty Dollz’. Hun nieuwe EP ’19 Nights To Nowhere’ werd op deze dag uitgebracht op alle gekende platforms en als primeur krijgen we daar ‘Sexy Town’, ‘I Had A Dream’ en ’19 Nights’ uit te horen. De nummers liggen volledig in het verlengde van hun eerder werk en gaan er in als zoete broodjes bij het publiek. Met een medley bestaande uit snippets van Twisted Sister, GNR, Mötley Crüe en Ozzy Osbourne laten ze het publiek uit hun handen eten. Deze bontgekleurde bende maakt er een waar feestje van. Eerder onbekende bands kunnen dus onverwacht sterk uit de hoek komen.

STOP STOP

Uit het nog zonniger Spanje komt het trio STOP STOP (8). Het kapsel van drummer Danny Stix ziet er hilarisch uit, gitarist Dennis ‘Vega’ Felperlaan lijkt qua uiterlijk op John Sykes en zanger/bassist Jacob draagt witte make-up met lippenstift. Vanaf dat deze kerels hun eerste noot spelen weet je dat er een waar feestje zal volgen. Met songtitels zoals ‘Toilet Party’, ‘Banana’ en ‘Let Me Fill Your Void’ snap je meteen dat dit een partyband bij uitstek is. De dampende en stampende sound die deze kerels laten horen zetten aan tot bewegen. Tijdens de cover ‘Knockin’ On Heavens Door’ gaan de drie olijke vrienden in het publiek verderspelen en doen een stuk van het nummer zelfs achter de bar in de zaal. De stem van Pablo is rauw en hees, maar past als een latex handschoen rond hun partyrock. Een aangename verrassing deze drie Spanjaarden. Olé, olé, …

COLLATERAL

De heren van COLLATERAL (9) hebben hemel en aarde moeten verzetten om vanuit hun Groot-Brittannië op tijd aan te komen voor hun set. Ik was totaal niet vertrouwd met het oeuvre van dit gezelschap, maar deze kerels zijn dè verrassing van de dag. Ze brengen een geweldige cocktail van hardrock, vermengd met blues, country en groovy southern rock, grijpen je meteen vast en laten niet meer los tot hun set is beëindigd. Nummers zoals ‘Mr. Big Shot’, ‘Lullaby’ en ‘Angels Crying’ klinken als een zoete lekkernij voor mijn oren. We krijgen met ‘No Place For Love’ zelfs een nieuw nummer te horen. Zanger Angelo beschikt over een warm aangenaam stemgeluid en valt ook nog eens in goede aarde bij de aanwezige dames in het publiek. Wij hebben echter meer oog voor het snarengepluk van Todd Winger op zijn paarse zessnaar! Dit zijn zo’n nummers waarbij een instant happy gevoel ontstaat en de muzikale omlijsting uiterst melodieus wordt neergezet. Die gasten moeten we blijven volgen!

SHIRAZ LANE

In de vooravond mogen de Finnen van SHIRAZ LANE (8) het podium onveilig maken. Onder leiding van de jong ogende zanger Hannes Kett zetten ze werkelijk de boel op stelten. Vooral de iets jongere aanwezigen (waaronder veel vrouwen) zijn ondersteboven van deze glamrockers. Hannes beschikt over een hoog stemtimbre en dat is toch wel een kleine struikelblok. De eerste nummers klinken ook wat rommelig (alvast vanaf de eerste rijen) en als fotograaf is het een helse opdracht om in het publiek tussen dat jong geweld een aantal deftige foto’s te maken (er is nl. geen fotopit). Ik ondervind ook de effecten van een hongerige maag en verkies een rustiger plek op te zoeken om mijn maag tevreden te stellen. Bij mijn terugkomst zie ik enkel blije en uitbundige personen met superlatieven over de Finse boys.

ONE DESIRE

Als je glam en melodic rock vernoemt, denk je meteen aan de Scandinavische landen. De heren van ONE DESIRE (8,5) zijn afkomstig uit Finland. Ik zag de band enkele jaren terug op het Frontiers Rock Festival en was toen danig onder de indruk. Mijn verwachtingen zijn dan ook hoog! De kerels onder leiding van Andre Linman hebben nog maar twee albums (en een live-album) onder hun arm, maar krijgen steevast lovende kritieken over hun platen en concerten. Ze vliegen er meteen in met hun stevig rockende nieuwe single ‘Never Gonna Stop’ van het nog te verschijnen derde album. Het duo van het debuut, bestaande uit het melodieuze ‘Apologize’ en het up-tempo ‘Turn Back Time’, boosten de sfeer in de zaal. Tijdens het magistrale ‘Hurt’ wordt er lustig meegebruld. Tijdens het AOR nummer ‘After You’re Gone’ is er wat ruimte om te ademen en dat opent het pad voor de mooie, gevoelige ballade ‘This Is Where The Heartbreak Begins’. Deze sterke set wordt afgesloten met het harde en vurige ‘Buried Alive’.

RECKLESS LOVE

Als derde Finse band op rij mag RECKLESS LOVE (8,5) de tweede dag afsluiten. De heren brachten dit jaar met ‘Turborider’ een album uit waar hun voorliefde voor keyboards en games uit de jaren 80 sterk naar voor komt. Het titelnummer opent de set en turnt ondergetekende instant om tot een springende, dansende en meezingende kerel (ik vergeet zelfs foto’s te nemen tussen de dicht gepakte menigte). Zanger Olli Herman draagt een licht blauw pak, maar heeft niets van zijn podiumpresence verloren en laat het publiek uit zijn hand eten. De focus ligt op het synths gedomineerde album en nummers zoals ‘Outrun’, ‘Eyes Of A Maniac’, ‘Kids Of The Arcade’ en ‘Like A Cobra’ worden overladen met reacties van het publiek. Velen kijken ook uit naar wat oudere nummers en die worden op hun wenken bediend met de ultieme rocker ‘Badass’ en het eerder ondeugende ‘Animal Attraction’. De zaal bereikt het kookpunt tijdens de toepasselijke afsluiter ‘Hot’. Als fan van 80's toetsen is deze set een ware trip. Sommige horen misschien liever wat meer ouder werk, maar iedereen is onder de indruk van deze Finnen.

DIRTY TOY COMPANY

Drie maal is scheepsrecht wordt weleens gezegd en we trekken voor de derde dag op rij naar Vorselaar om deel te nemen aan het nazomerse feestje. Het Belgische DIRTY TOY COMPANY (7) mag op de laatste dag de boel opwarmen. Ze brengen een mix van klassieke hardrock met invloeden van sleaze en een snuifje punk. De band heeft ook een toetsenist in de rangen, maar die is jammer genoeg niet echt hoorbaar. Een euvel dat elke startende band wel mee te kampen heeft, vermoed ik. Het gebruik van een keytar heeft Tim wel meer bewegingsvrijheid op het podium en daar maakt hij ook gebruik van. Hun dirty R’n’R valt op dit vroege uur toch in de smaak bij de met mondjesmaat binnenstromende menigte. De band heeft er duidelijk zin in en dit straalt ook over op de zaal.

WILDHEART

Eveneens uit ons Belgenland: de reeds gevestigde waarde WILDHEART (8,5) en die weten ondertussen hoe je een feestje moet bouwen. Zanger Farty is goed bij stem en heeft duidelijk aan kracht gewonnen. Beide gitaristen Wouter en Thomas komen in de spotlight door vinnige, vurige solo’s te spelen. De ritmesectie, bestaande uit de solide bas van Stevie Dee en de stevige drumslagen van Sven, zorgen voor een vette basis. Er wordt natuurlijk geput uit hun beide albums. Het reeds talrijk aanwezige publiek staat knus samengepakt aan het podium en juicht de melodieuze rockers toe. Het oudje ‘Never Let Go’ mag hun stevige set afsluiten. Wildheart bewijst, net als op Alcatraz afgelopen zomer, klaar en duidelijk dat ze klaar zijn om een nieuw album uit te brengen.

BLACK DIAMONDS

Het volgende viertal BLACK DIAMONDS (7,5) komt uit Zwitserland en kan je omschrijven als een mix van Bon Jovi en Mötley Crüe met een flinke dosis Crazy Lixx. Met hun jongste album ‘No-Tell Hotel’ komen ze lichtjes harder en sneller uit de hoek dan op de vorige drie schijven. We krijgen voornamelijk werk uit dat laatste album van vorig jaar. Met ‘Lonesome Road’ brengen ze ook een heuse ballade naar De Dreef. De heldere vocalen van alle bandleden vormen samen met de rocky groove van de nummers voor ware meezingmomenten. Het feestje wordt afgesloten met het toepasselijke en bijna tien jaar oude ‘We Want To Party’. En dat doen ze hier zonder twijfel.

LIPZ

We keren terug naar het Noorden met het Zweedse LIPZ (7,5). De titel van hun debuutalbum ‘Scaryman’ beschrijft perfect hoe de heren er ook uit zien. Met hoofdzakelijke witte make-up en wat accenten in rood, fuchsia en zwart zien ze er eerder uit als een verdwaalde extreme metalband. Muzikaal grijpen ze echter terug naar de ‘Bezerk’ periode van Tigertailz (die ook make-up gebruikten). We krijgen hier bijna hun volledige album te horen. Invloeden van Ratt, Poison zijn duidelijk aanwezig. Alex K (zang), Koffe K (drum) en Jerry Kag (bas) krijgen zonder enig probleem het publiek in beweging. Veel lof ook voor invallende gitarist Nici (die Conny S die onverwachts niet aanwezig kan zijn, vervangt) die op korte tijd alle gitaarpartijen instudeerde. De set krijgt een verrassend maar catchy einde met een rockende cover van Roxette’s ‘Dangerous’ dat lustig wordt meegebruld.

MAVERICK

We steken de Noordzee over en belanden op die manier bij de heren van het Ierse MAVERICK (8). Een week eerder hebben we deze kerels ook aan het werk gezien en toen waren ze precies in een iets mindere doen. Tijd dus om revanche te nemen. Met de krachtige opener ‘Falling’ van hun recentste album ‘Ethereality’ wordt alvast een dikke, gebalde vuist gemaakt. Het album ‘Big Red’ kreeg veel goede reviews en het aanstekelijke ‘The One’ zorgt al meteen voor een feestje in het publiek. Uit dat album passeren ook nog publiekslieveling ‘Whiskey Lover’, het luchtiger ‘Asylum’ en het met een diepe baslijn gebrachte ‘Forever’. Het gevoelige ‘The Last One’ laat een andere kant van de band horen. Meerdere vuisten gaan ook in de lucht tijdens het door gitaar gedomineerde ‘Dying Star’. Phil Horner is vandaag invalgitarist omdat hun vaste gitarist Ric Cardwell in het huwelijksbootje treedt. De stomende set krijgt een explosief einde met hun lijflied ‘In Our Blood’.

DYNAZTY

De Zweden van DYNAZTY (9) zijn al lang geen onbekende meer in het concertcircuit. Ze zijn geëvolueerd van pure 80’s glam rock/AOR tot stevige melodieuze hardrock/metal met progressieve invloeden. De enorme geluidsmuur die richting publiek wordt gestuurd bij opener ‘In The Arms Of A Devil’ maakt meteen indruk. Onder leiding van boegbeeld en krachtpatser (als het zingen aankomt) Nils Molin wordt het nieuwe ‘Power Of Will’ gretig verorberd door het erg actieve publiek. Het rustiger (eveneens nieuwe) ‘Yours’ maakt wel duidelijk dat het gebruik van tapes met de toetsenpartijen onontbeerlijk zijn bij dergelijke nummers. Persoonlijk zien we daar toch liever een toetsenist op het podium voor. De band grijpt ook niet meer terug naar hun beginperiode. Nochtans zouden wat luchtiger nummers zeker in de smaak vallen, maar over het algemeen valt hier niets te klagen, want ‘Presence Of Mind’ blijft een killertrack. De finale wordt ingezet met het über-catchy ‘Heartless Madness’ en door zijn melodielijn kan je dit toch aanzien als een brug naar hun eerdere albums. Deze uiterst overdonderende (en luide) set wordt afgesloten met het oudste nummer (uit 2016) ‘The Human Paradox’. Ik zag deze kerels ooit in de Verlichte Geest aan het werk na hun pas verschenen debuut ‘Bring The Thunder’. Wat is deze band gegroeid zowel qua performance als muziekstijl. Een echte TOPPER.

THE TREATMENT

We naderen de finale van dit festival en als voorlaatste komt uit Groot-Brittanïe THE TREATMENT (8) het podium onveilig maken. Je kan de band omschrijven als een lichtjes opgedreven versie van AC/DC, alhoewel velen dit zullen tegenspreken. De stem van Tom Rampton vertoont veel raakpunten met wijlen Bon Scott. Eénmaal de band op dreef is, lijkt het wel een niet te stoppen stoomtrein die alles platwalst. Drummer Dhani mept met enorme kracht op zijn skins. Het gitaarduo Tagore en Tao Grey bestookt het publiek elk om beurt met scheurende solo’s. Tijdens hun set hoor ik ook elementen van bluesy hardrock en zelfs wat sleaze elementen opduiken. Maar voor mij persoonlijk is er te weinig variatie in de nummers. Het publiek lust er echter pap van en gaat te keer als uitgelaten honden.

HARDCORE SUPERSTAR

Als afsluiter van deze driedaagse werd geopteerd voor de Zweedse bende van HARDCORE SUPERSTAR (8,5). De band timmert al aan de weg sinds 1999 en bouwde een heuse live reputatie op. Hun stijl omschrijf ik als een cocktail van high-energy sleaze-metal met new rock. Tijdens hun enorm energieke set hoor ik ook elementen boven water drijven van de hardere Skid Row en de rauwe L.A. Guns. Zanger Jocke lijkt wel weggelopen uit een Netflix-serie over de drugsmaffia. Maar met het gezegde ‘never judge a book by his cover’ in het achterhoofd luister ik toch met een open geest en moet toegeven dat hun ongebreidelde energie uiterst besmettelijk is. Velen onder het publiek zijn vanuit verschillende Europese landen (er liep zelfs een Canadees rond) speciaal voor deze band afgezakt naar Vorselaar. Hun jongste album ‘Abrakadabra’ is goed vertegenwoordigd en met nummers zoals ‘Wild Boys’, ‘Last Call For Alcohol’ en ‘Weep When You Die’ kan je meteen raden wat voor vlees we hier in de kuip hebben. Hun stomende set krijgt een passend einde met het titelnummer van het in een controversiële hoes gestoken album ‘You Can't Kill My Rock ’N Roll’. En dat blijkt nog steeds een waarheid als een koe ...

We kunnen deze eerste editie van het GLAM SLAM FEST meer dan geslaagd noemen. De bands waren stuk voor stuk de moeite waard en er staken zo goed als geen problemen de kop op. Misschien kan er volgend jaar wel uitgekeken worden om de catering wat uit te breiden? En een fotopit is toch aan te raden, vooral bij de hoofdacts.

Er zijn ondertussen ook al enkele bands bekendgemaakt voor de editie van volgend jaar. Namen zoals Crazy Lixx, Eclipse, Cruel Intentions en het dit jaar verstek gevende Crashdïet zijn beslist niet van de minste.